Orhan Seyfi Orhon

VAR OLMAK, YOK OLMAK MES'ELESİ!

- Orhan Seyfi Orhon-

Dostlarım, sizleri terk etmem için,
Bir sebep yok bence!
İyi, yahut da fena, her neyse,
Uyuşup gittik, alıştık artık!

Yaşlılık gerçi biraz can sıkıcı,
Hele düşkünlük acı,
Sevilen şeyler boş...
Boş ama,
Yaşamak her şeye rağmen yine hoş!
*
Dostlarım, biz ne kadar anlaşsak,
Hep beraber yaşayıp gitmek için,
Bizi bir gün ayırır mutlak ölüm!
*
Şu ölüm amma acayip şeydir:
Bunca milyonca adam,
Bunca milyon senedir,
Hep ölüp gitti de, hiç
Bilmiyor kimse nedir?

Madde ölmez
Var olan yok olmaz -
Da niçin mahvoluyor benliğimiz?
Yaşıyor koskoca dünya,
Yaşıyor yıldızlar,
Yaşıyor gök,
Yaşıyor yer,
Yaşıyor taş, kaya, toprak,
Yaşıyor her şey bak!
Yaşıyor en küçücük zerre bile,
Yaşıyor aynı nizâmıyla cihan!
Aynı kuvvet yaşıyor,
Aynı kudret yaşıyor,
Yaşıyor önsüz olan, sonsuz olan kanunlar…
Yaşıyorken bunlar,
Niye insan ölüyor öyleyse?
Niye mahvolmada şahsiyetimiz?
İyinin, doğrunun, aşkın, güzelin,
Yok mu bir zerre kadar kıymeti de?
Öleceksek niye doğduk acaba?
*
İki manası var ancak ölümün,
İki manası var; onlar da fakat
Birbirinin tam zıddı:
Ya uyanmak şu yalan rüyadan,